Her kuşağın ağzından hiç düşmeyen "Nerede o eski bayramlar" deyişini hepimiz çok iyi biliyoruz. Aslında insanlar bayramlarda çocukluğunu arıyor, çocukluğunu özlüyor yoksa neden her yaş grubu insanımızın ağzından aynı sözler çıksın ki...
Yaşanmış olan her şeyin kıymetini sonra anlıyor insan. Köyden kente göçün zirve yaptığı şu son on yıla baktığımızda aslında göç eden sadece insan değil. Köylerde unutulan kültür, insanların şehirlere armağan ettiği bir değişim ile birlikte taşınmış.
Artık şehirli ahali kendini güvende hissetmiyor.
Şeker toplamak için çıktığı site bahçesinde kaybolan çocuk haberlerini duydukça, insanlar bayramlara mesafeli yaklaşmak zorunda kalıyor
Oysa köylerde bayram ya da her hangi bir gün böyle midir?
Maddi kültür, manevi kültürün önüne geçtiği sürece biz eski olan her şeyi özlemeye devam edeceğiz. Komşuluğu özleyeceğiz, çocukluğumuzu özleyeceğiz, insanlığımızı özleyeceğiz ve bundan o kadar eminim ki yirmi yıl sonra bugünü de özleyeceğiz.
Bayramlar, günlerin nurdan örülmüş virgülleri; zamanın içine yerleştirilmiş çiçek bahçeleriymiş.
Hadi bu bayram ailemizle birlikte büyüklerimizi, akrabalarımızı, kaybettiğimiz yakınlarımızın kabirlerini ziyaret edelim. Günlerin nurdan örülmüş virgülleri üzerine ışıklar saçalım. Zamanın özlenenden öte bir bayram olması yerine anın örselenmiş anlaşılmazlığı üstüne çiçekler ekelim.
En çok çocukları sevindirelim, kaybettiğimiz güveni tekrar inşa edelim.
Özümüzün hala yok olmadığına inananlardanım. Közümüzün küle dönüşmemiş hali nice dostluk ateşinin harlanmasına sebep olacaktır. Bayramlar kardeşlik, bayramlar kavuşma, bayramlar çocukluğumuz olacaktır yeniden.
Allah'a uzanmış minicik avuçların ve özlemle çırpınan nokta canların heyecanı olsun yeni bayramlar.
Yeni bayramlar, uçsuz bucaksız dağların sümbül çiçekleri olsun.
Bu bayram hepimiz birbirimizin şekeri, bir sonraki bayram kurbanı olsun.
EY SEVGİLİ ÜLKEM!
Bayramınız kutlu olsun.
