Hayat bazen bittiğini sandığın yerden başlar. Tam güneş geceye yenik düşüp battığı zaman bilirsin ki ertesi gün doğan güneş daha da ışıltılı ve parıltılı bir şekilde doğacak.
İşte insanın da tıpkı gecenin sonunda doğan güneş misali hayata yeni bir başlangıç yapması gerekir. Her yeni doğan güne daha bir umut dolu, daha neşeli bir sabaha göz açmak için. Üzülüp veya tasalanmana gerek yok, güneş yeniden doğdukça sen de doğacaksın. Tam da burada Mevlana'nın da dediği gibi; "Aydınlık, geceye hiçbir zaman yenik düşmedi can!" diyebilmeliyiz.
İçinde hüzün ve gözyaşın biriktiğinde ise hiç üzülme, bilirsin ki buluttan yağmur damlaları düştükçe bulut hafifler ve ardından yeryüzündeki her şeye hayat verir, her şey yeniden filizlenir. Sende gözyaşını döktüğün zaman hafiflemeli ve ardından yeni umutların yeşereceğini bilmelisin.
Hayat her şeye rağmen güzel bunda hiç kuşku yok. Bazen bulutlar kadar hafif hissedersin kendini bazen de kuşlar gibi özgürce kanatlanıp gökyüzünün o engin, masmavi ufuklarında dolaşır gibi hissedersin kendini.
Duyguların coşar birdenbire sığmazsın okyanuslara, ruhunda çocuksu bir telaş çocuksu bir heyecanla sığmazsın dünyalara. Tutkuların, aşkın bir ressam misali renk verir önünde duran koskoca kâinata.
Ve sen bu kainatın bir gerçeğisin bunu sakın unutma!
