İçimin İnsanları

İçimde bir dolu insan var Durmadan konuşurlar Yetişmem mümkün değil seslerine Yuva yapmışlar orada, dağılmıyorlar Bir tanesi maceraperest Kaçıp göçmek istiyor sürekli Sevmiyor aidiyeti Sırtında bir çanta, geziyor ülkeleri Korkağın teki diğeri Kabuğundan çıkamıyor bir türlü Evde oturmak, yemekler yapmak Masalar kurmak tek derdi Bir tanesi düşünceli Seviyor sorguyu suali Attığı her adım bir yük ona Seriyor ortaya şapkasındakileri Sıkılgan bir diğer insan Kaçıp uzaklaşıveriyor kalabalıktan Yalnızbaşına kalmak korkutmuyor onu Gönlünü oyalamak acıtmıyor derinden İçimde bir insan var daima seven Yaşadığı müddetçe her canlıyı yeniden Yılmıyor, üzülmüyor terk edilmekten Seviyor, seviyor.. Ölüyor sevmekten İçimde var biri, yazıyor sürekli Aklına estikçe, yüreğine dert bindikçe Yorgun düşüyor cümleler Anlattıkça hissettiğini İçimde biri var, anaç dili Öylesine yardımsever öylesine içli Bilmez kimse neye üzülüp incindiğini Görmesi yeter yalınayak çocuğun birini İçimde bin yıllık acı var Ağrıyor, yakıyor bedenimi Tam toparlanıyorum derken Delip geçiyor incindiği yerden İçimde bir dolu insan var Öyle zor ki kontrol etmesi seslerini Biri susmadan söyleniyor diğeri Bu çokbaşlılık hayra alamet değil Bilmiyorum ne vakit yer bitirir beni..