Ne kadar sıcak bir soru değil mi? Hele de ilk defa ayak bastığın bir yerde, anladığın dille sorulmuş ve sadece seninle ilgilenildiğini hissettiren, varlığını var sayan bir ses. Dün o kadar olmasa da bugün kaçınılmaz bir şüpheyle de olsa insanın içini ısıtan, bağ kurduğu bir yerlere götüren, henüz başlamış hasret duygusunun gerçekliğini yüzüne vuran, her şeye rağmen memnuniyet veren bir var sayılma. İnsan, dereden koparılmış bir ney kamışı gibi hasret üzere yaşar dünyada. Ait olduğu yeri arar, koparılmanın sancısını sılaya dönünceye kadar içinden atamaz. O vakte kadar kendisine teselli olacak bağlar kurar. Aidiyet duygusu fıtrattandır. Malum olduğu üzere, önce bir aileye ait olarak başlar dünya hayatı. Büyüdükçe bir sokağa bir mahalleye, okula, şehre ve vatana ait olduğunu fark eder. En nihayet toprakla olan bağını keşfeder Aşık Veysel misali: “Benim sadık yarim kara topraktır.” Aidiyet duygusu, ölüm tehdidinden daha derin etkiye sahiptir. Ya yoksa nasıl açıklanır, vatan uğruna, millet uğruna, din ve fikir uğruna ölüme gülümsemek? Emniyettir aidiyet. Kişi kendi varlığını tehlikede görmez bu duyguyla bezendiği mekanlarda, cemiyette. Belki de- çok anlamasam da- futbol takımı tutmanın böyle bir yönü vardır. Bir cemiyette olma ihtiyacı. Buna benzer onlarca hatta yüzlerce gruplar ve yapılar sayılabilir. Gerek tarihe mâl olmuş zamanlarda gerekse mevcut zamanda en temel ihtiyaçlardan biri olarak çıkar karşımıza bu tip örgütlenmeler. Mensubiyet hisseden her kişinin ilk aldığı şey–fark etsin ya da etmesin- ait olmanın verdiği güvendir. Bana kalırsa bu duygunun en aziz tarafı, kişiye her iki aleme de aitlik hissi verebilme gücüne sahip olan sevme duygusudur. Sevginin verdiği güven, güvenin beslediği sevgidir. Dünyaya ait olmak aslında bir gönülde yer bulmaktır. Bir gönle girememiş insana yersiz, yurtsuz dense yeridir. Dua odur ki, Mevlam, kimseyi yurtsuz bırakmasın. Sahi, nerelisin hemşerim? Muhabbetle...
Bakmadan Geçme
